β ό λ τ α

ανασηκώθηκα να βάλω το πουκάμισο
να κάτσει
πρώτο στη θέση του οδηγού.
να μη τσαλακωθεί.
άνοιξα τα 3 πρώτα του
κουμπιά.
ελευθερώθηκαν γιορντάνια
η μπλε μου η χάντρα
ο σταυρός
κι ο κύκλος με τα σύμβολα γραφής.

κατέβασα το παράθυρο
άναψα τσιγάρο
έβαλα nuretin να παίζει
και ξεκίνησα τ'αμάξι...

πέρασα πάνω
από τα γνώριμα των ποδιών μου,
μπροστά
από τη τζαμαρία με τα τρενάκια,
το περίπτερο του άγγελου
κάτω
από το μπαλκόνι του δημήτρη...

ήδη με είχε συνεπάρει
η μουσική,
έμπαινε τώρα το aziz istanbul
κι εγώ μαζί του
είχα διακτινιστεί στην Πόλη
του '30
όχι κανάς σπουδαίος...
σωφέρ
με καπέλο
να περιμένω τον εφέντη
και να ακούω
τ'αηδόνι καλύτερα έξω
παρά μέσα
μια και πού
τοίχοι
ν'αντέξουν το εύρος της φωνής

ψέλισα λίγο τα λόγια
του τραγουδιού
και βγήκα στο μεγάλο δρόμο.

βράδυ
γλυκό βράδυ
σκοτάδι ζεστό
δίχως φεγγάρι
μ'άστρα πολλά
περισσότερα στο κάθε ξεμάκρισμα
απ'την πόλη.

στα 32 δευτερόλεπτα
του ανεβάσματος
τό'χα φτάσει 195
μ'όλα τα παράθυρα ανοιχτά
και στην ελεύθερη πτώση
τ'άφησα απ'το γκάζι
κι έπεσε μόνο του
κι έμεινα στη μεσαία
να παρατηρώ
τις άσπρες γραμμές
δεξιά κι αριστερά
να προσπαθούν να συγκλίνουν
και να ακούω χειροκροτήματα

βγήκα δεξιά
και σταμάτησα σ'έναν έρημο
χωματόδρομο.
πάτησα χώμα
κι ακουγόταν
το Sοyle Sevgili.

ήθελα να κλάψω
τόσο παράπονο
δεν τα κατάφερα
κιχ δεν έβγαλα
δεν ήξερα που ήμουν
είδα κάτι σκουπίδια
και κατάλαβα

μύρισε γιασεμί
θυμήθηκα ένα βαρύ φιλί
άσχετο
από άλλον
πιο παλιά.
χαμογέλασα
γιασεμί και φιλί
νά'ναι το ίδιο
το ένα να φέρνει τ'άλλο...

λίγο πιο κάτω βρήκα μια γέφυρα
κι έκανα αναστροφή.
σταμάτησα και την κασέτα
κι έπιασα ράδιο.
ήθελα να ακούσω τη γλώσσα μου
έπεσα πάνω
στη λίτσα
"νύχτα στάσου"
κι έβαλα
τα κλάματα