ποιήματα, δυο που αγαπήθηκαν

kserw pws sou glikostalazei t' asteri mou, sou anavei
το ξέρω το λαμπερό σου σημαδάκι
mikra fwtakia se diamerismatakia apo pagwmena
έντονα κυττώ να το βρω μέσα στο βράδυ
diamantia kai omixli, me galazies endeikseis kai
κάτω από ασήμαντες φωταψίες
kapnous, sta pio trifera sou vimatakia, sti stoa,
περπατώντας με τα χέρια στις τσέπες. σκυφτός
skiftos, sinantas tin psixi mou, ti xairetas ki egw
για να σε ανακαλύψω στους αρμούς των πλακόστρωτων,
to mathenw apo ta entoma kai ta mikra poulia
κι αφήνω μύνημα σε ένα ψωμάκι

oi aplwmenes mou amarties san xartia tis trapoulas
οι αμαρτωλές μου μνήμες, μπλόφες στο παιχνίδι
lene to parelthon, i porta kleinei amixana ap' to xeri
μας, πρόβλεψαν το μέλλον κι άνοιξα το παράθυρο
sou, oi kairoi aftoi metakomizoun tin istoria mas
στους 22 ορόφους, τέτοιο που ήταν να το πετάξω.
stous diadromous tou iposiniditou, katw apo
το βυθό φοβήθηκα όπου τα όνειρα μας,
anavrazonta nisia kai palia spitia
βυθισμένα θα τα κρατήσει