α ρ γ α λ ε ι ο ύ . . .

Οι υφάντρες είναι γεωμέτρισσες μοναδικές, απαράμιλες τεχνίτρες και δημιουργοί. Μετρώντας και ισορροπώντας, από μικρά παιδιά, σαϊτιές και γυρίσματα στον αργαλειό, απέκτησαν διάκριση κι αισθητική.

Η παρουσίαση των δημιουργιών μου, σ’αυτές τις γυναίκες, υπήρξε πάντα το ίδιο και πολλές φορές περισότερο σημαντική με αυτή μπροστά στην αυστηρότερη κριτική επιτροπή.

Η διαίσθηση τους πάνω στη σύνθεση και η ήπια, χαριτωμένη και χιουμοριστική διάθεση τους, έβαζε πάντα τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Αυτοσαρκαζόμενες για τις λιγοστές τους γνώσεις, συμπλήρωναν τον πρόλογο τους με παρατηρήσεις που θα ζήλευαν κι οι πιο έμπειροι δάσκαλοι.

Η βαθειά τους κατανόηση, τόσο της έμπνευσης ενός έργου, όσο και της απεικόνισης, αναπαράστασης αλλά και κατασκευής και πραγματοποίησης του, τις ανάγει σ’εκείνες τις ίδιες μορφές που οι μυθολόγοι πρόγονοι μας, ονόμασαν μούσες.

Ο λόγος τους ήταν γεμάτος ρυθμό, παρομοιώσεις και παροιμίες. Παραδείγματα, που διόλου ενδιέφερε αν ανήκαν στη σφαίρα του παραμυθιού ή του πραγματικού, έρχονταν πάντα για να δώσουν υλικό απόδειξης στις κουβέντες τους.

Η χειρότερη κριτική τους, γινόταν σα χάδι απαλό και την ακολουθούσαν εγκώμια για το πόσο καλύτερα μπορεί να γίνουν μόνο από εμένα τον ίδιο και πως η ξαστοχιά έγινε γιατί δεν είχα φάει ή κοιμηθεί όσο κι όπως έπρεπε.

Τα λόγια και οι πράξεις αυτών των γυναικών υπήρξαν πάντα αληθινά και ειλικρινή. Συνειδητά κι εγκάρδια. Οι παραινέσεις τους κι οι συμβουλές τους δεν δώθηκαν ποτέ με αυταρχισμό. Η κίνηση και η αγκαλιά τους πάντα απόδειξαν αγάπη.

Μου λείπουν η γιαγιά μου η Βασιλική κι η Θεία μου η Ελένη.