Ω, τοίχε του ήλιου γυρισιά σκιάς
που ξεπερνάς την επιφάνεια σου
με μυνήματα που απλώνεις
"σαν υλικό με σημασία".
Δεν ορίζεις - σαν πέρας που είσαι -
δεν τρομοκρατείς σαν οχυρό που φτιάχνεις
εκείνους που ακούμπησαν
πλάτη στην πλάτη σου
κι αφέθηκαν σ'ένα άγιο κι άγριο έρωτα.
Στις μυρωδιές που περιπλανιούνται
σαν ψυχές πάνω από την γραμμικότητα σου
κι εισβάλλουν στα ρουθούνια μου
και τις άλλες που έχουν ποτίσει
τις ρίζες σου,
λιβάνι τις έχω
στην τελετουργία των εποχών
που αλλάζει λίγο, μα τόσο δα λίγο
αλλά όσο πρέπει τη γεύση μου.
υγρές μα καθαρές το χειμώνα
που γρήγορα γίνονται φιλί, αγκαλιά και σφίξιμο
τρελές και μεθυσμένες την άνοιξη
να οδηγούν σε δαγκώματα και χαμόγελα
ιδρωμένες, μοσχομύριστες τα καλοκαίρια
να αφήνουν τα σώματα ακίνητα με μάτια κλειστά
και φουσκωμένες, δροσερές το φθινόπωρο
να μένουν όρκοι των φλεβών.
Ω, πάνσοφο τείχος, πρώτη απόδειξη των άκρων,
στο βερολίνο σ'έκανα κάθετη τοπογραφία
κι έστησα σκήτη 2 ερωτευμένων
- να συναντιούνται εκεί -
στρατιωτών, τσαμπί να κρέμεται,
στη λευκωσία σ'έχασα ανάμεσα σε κρεβατοκάμαρες
και κουρτίνες που αφέθηκαν να μοιρολογούν
χτυπώντας μ'ορμή,
αφήνοντας τον άνεμο να τις κουρέψει.
και στο στρατόπεδο 187 μέρες που με κράτησες
μακριά του, σε μίσησα
και σου έγραψα εσένα τον ερωτά μου
με σπέρμα και με ξιφολόγχη.
Τώρα σε έκαναν στοιχείο κανάβου.
Και την παρέκβαση σου τη μετρούν.
Σε ορίζουν πλήρες, πλήρωσης υλικό
ανάμεσα σε δοκούς, υποστυλώματα και πλάκες.
Άντε σου κοπανάνε και υφές με κόλπα
κι επικαλύψεις ενίοτε,
αρκεί να φαίνεται η δομή σου.
Ω, αρχαίε μου μανδύα ιερέ, τους λέω
για εσένα σαν σε παραμύθι
και με ακούνε ακόμα...
λέω:
κάποτε ήσουν λάβα και διπλώθηκες
στην ανάδευση με το νερό, σκλήρυνες
σου έσκαψε ο άνεμος ρυτίδες
φύτρωσαν σπόροι εκεί και θέριεψαν
τους κράτησες ζεστούς και στο ζευγάρωμα σου
έσπειρες γραμμές, γραμμούλες και κυκλάκια.
καρποί που ταξιδέψαν μακριά
και φτιάξαν πέρατα
αρχές και τέλος δηλαδή, μαζί
για νά'χει το νερό πορεία από κάτω
για νά'χει το ρύζι σκαλοπάτι κι η ελιά
για νά'χει το αγέρι φλογέρα να φυσσά
για νά'χει το παιδί κρυψώνα...
που ξεπερνάς την επιφάνεια σου
με μυνήματα που απλώνεις
"σαν υλικό με σημασία".
Δεν ορίζεις - σαν πέρας που είσαι -
δεν τρομοκρατείς σαν οχυρό που φτιάχνεις
εκείνους που ακούμπησαν
πλάτη στην πλάτη σου
κι αφέθηκαν σ'ένα άγιο κι άγριο έρωτα.
Στις μυρωδιές που περιπλανιούνται
σαν ψυχές πάνω από την γραμμικότητα σου
κι εισβάλλουν στα ρουθούνια μου
και τις άλλες που έχουν ποτίσει
τις ρίζες σου,
λιβάνι τις έχω
στην τελετουργία των εποχών
που αλλάζει λίγο, μα τόσο δα λίγο
αλλά όσο πρέπει τη γεύση μου.
υγρές μα καθαρές το χειμώνα
που γρήγορα γίνονται φιλί, αγκαλιά και σφίξιμο
τρελές και μεθυσμένες την άνοιξη
να οδηγούν σε δαγκώματα και χαμόγελα
ιδρωμένες, μοσχομύριστες τα καλοκαίρια
να αφήνουν τα σώματα ακίνητα με μάτια κλειστά
και φουσκωμένες, δροσερές το φθινόπωρο
να μένουν όρκοι των φλεβών.
Ω, πάνσοφο τείχος, πρώτη απόδειξη των άκρων,
στο βερολίνο σ'έκανα κάθετη τοπογραφία
κι έστησα σκήτη 2 ερωτευμένων
- να συναντιούνται εκεί -
στρατιωτών, τσαμπί να κρέμεται,
στη λευκωσία σ'έχασα ανάμεσα σε κρεβατοκάμαρες
και κουρτίνες που αφέθηκαν να μοιρολογούν
χτυπώντας μ'ορμή,
αφήνοντας τον άνεμο να τις κουρέψει.
και στο στρατόπεδο 187 μέρες που με κράτησες
μακριά του, σε μίσησα
και σου έγραψα εσένα τον ερωτά μου
με σπέρμα και με ξιφολόγχη.
Τώρα σε έκαναν στοιχείο κανάβου.
Και την παρέκβαση σου τη μετρούν.
Σε ορίζουν πλήρες, πλήρωσης υλικό
ανάμεσα σε δοκούς, υποστυλώματα και πλάκες.
Άντε σου κοπανάνε και υφές με κόλπα
κι επικαλύψεις ενίοτε,
αρκεί να φαίνεται η δομή σου.
Ω, αρχαίε μου μανδύα ιερέ, τους λέω
για εσένα σαν σε παραμύθι
και με ακούνε ακόμα...
λέω:
κάποτε ήσουν λάβα και διπλώθηκες
στην ανάδευση με το νερό, σκλήρυνες
σου έσκαψε ο άνεμος ρυτίδες
φύτρωσαν σπόροι εκεί και θέριεψαν
τους κράτησες ζεστούς και στο ζευγάρωμα σου
έσπειρες γραμμές, γραμμούλες και κυκλάκια.
καρποί που ταξιδέψαν μακριά
και φτιάξαν πέρατα
αρχές και τέλος δηλαδή, μαζί
για νά'χει το νερό πορεία από κάτω
για νά'χει το ρύζι σκαλοπάτι κι η ελιά
για νά'χει το αγέρι φλογέρα να φυσσά
για νά'χει το παιδί κρυψώνα...
No comments:
Post a Comment