Η ευωδιά του Ωκεανού

Η ευωδιά του Ωκεανού!
Ελευθερία πρωτόγνωρη, κρύο νερό, ατέλειωτο εύρος.
Είδα τις φάλαινες μακριά και ξανοίχτηκα.
Έκανα βουτιά και νόμισα πως άκουσα το τραγούδι τους.
Που πάνε οι φωνές όταν φεύγουν κι από τα αυτιά μας;
Δεν συνεχίζουν σαν κύμματα;
Τι λένε οι επιστήμονες για αυτό;

Στο ίδιο σημείο άκουσα παφλασμό...
Νόμισα έπαιζα στο Splash.
Γιατί γοργόνα πρέπει να ήταν. Ίδια με την Daryl Hannah.
Μου άστραψε μια με την ουρά της κι έμεινα λιπόθυμος για ώρες...
Στην αμμουδιά του Cape Cod με ξύπνησαν τα καβουράκια.
Σύρθηκα σε μια λακούβα κι έμεινα να κλαίω έναν αιώνα
αραδιάζοντας εκατό αυγά σε κάθε μου δάκρυ...

Οι αρχές της νέας εκατονταετίας με βρήκαν
στη Νορβηγία μπλεγμένο μπακαλιάρο να αποξηραίνομαι
στα νησιά Lofoten.
Με περιτύλιξαν ωραίο πακέτο και με έστειλαν Μάρτη μήνα
στην Ελλάδα.
Με σκορδαλιά τη μέρα του Ευαγγελισμού, τηγανητός
καταναλώθηκα από ένα λιγόφαγο αγόρι
που του άρεσε η κρούστα αλλά έφαγε και λίγο ψαρόψιχα μαζί...

Τα βρήκαμε και μιλούσαμε για ώρες πολλές,
τόσο πολύ που φοβήθηκαν οι γονείς του
και τον πήγαν σε γιατρούς και κλινικές,
του έδωσαν φάρμακα και με επηρέασαν κι εμένα
και δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη.
Αλλά επικοινωνούσαμε ο ένας μέσα στον άλλον,
μου είπε όλα του τα μυστικά
και πέθανε χαμογελαστός αλλά μόνο εγώ το κατάλαβα
ενώ οι άλλοι πήραν εμένα για γιατρεμένο στο κορμί του αγοριού
και χάρηκαν πολύ.

Από τότε ζω στο σώμα του.
Στο σώμα μου πια.
Χωρίς λέπια, χωρίς κέλυφος, δίχως ουρά...
Γυμνός να παίζω ρόλους θεατρικούς
με αμέτρητα κουστούμια ντυμένος.

Κάτι μέσα μου λέει να πάω στο Cape Cod
να νοιώσω ξανά ελεύθερος κι ερωτευμένος
και να αρχίσω πάλι από την αρχή...
από την εωδιά του Ωκεανού!