Sunday, February 10, 2008
Saturday, February 09, 2008
α ν τ ι κ ε ί μ ε ν ο_01: subbuteo (ιστορία-01)
...το νίκο τον γνώρισα πριν 30 και χρόνια. 34 για την ακρίβεια. βρεθήκαμε στο σχολείο την πρώτη μέρα που αρχίσαμε την τρίτη δημοτικού. στο πρώτο διάλειμμα τρέξαμε κι οι δυο στον ψύκτη με το νερό και κοπανήσαμε τα κεφάλια μας, πέσαμε κάτω, πήγαμε να αρπαχτούμε, αλλά είχε πλάκα η πτώση μας - γιατί γέλαγαν κάτι μαλακισμένα παραδίπλα - οπότε βάλαμε τα γέλια κι εμείς και συστηθήκαμε. την ίδια μέρα κάναμε βόλτα στο δάσος που ήταν κάτω από το κτίριο μας, παίξαμε πόλεμο και ποδόσφαιρο, κρυφτό και κυνηγητό. εκεί που σχεδόν κανένας δεν ήξερε κανέναν - γιατί πρώτη φορά ερχόμασταν σε αυτό το σχολείο και δεν γνώριζε κανείς κανέναν, εμείς ήδη είχαμε ορκιστεί ινδιάνικα - όχι όπως το έκαναν στη τηλεόραση στα καουμπόϊκα αλλά περίπου έτσι, χωρίς όμως μαχαίρι και πολύ αίμα - και το είχαμε κολήσει με σάλιο κιόλας, ότι είμαστε και θα είμαστε φίλοι παντοτινοί.
θυμάμαι τη μαμά μου να με ρωτάει για την πρώτη μέρα στο σχολείο κι εγώ να της μιλάω μόνο για το νίκο και την έγνοια μου το βράδυ στον ύπνο μου για να ξυπνήσω νωρίς και να πάρω τι ακριβώς δεν είχα βρει ακόμα, από τα παιχνίδια μου για να το μοιραστώ με το νίκο. το τρενάκι μου που έβγαζε ατμό ήταν out of reach - θα με σκότωνε η μαμά, το τόξο και τα βέλη μου δε μπορούσα να τα κρύψω στη σάκα μου, τα αυτοκινητάκια μου τα πονούσα πολύ για να τα πάρω στο σχολείο οπότε θα του τα έδειχνα όταν θα ερχόταν σπίτι μου, lego και στρατιωτάκια ήταν ήδη στημένα σε μια σύνθεση κάστρου - γέφυρας - αρκούδου χνουδωτού και εισβολέων στη χώρα του χνουδωτού αρκούδου κι όσο για το νεοαποκτηθέν μου subbuteo δεν το σκεφτόμουν εγώ μια και δεν ήξερα αν ξέρει να παίζει και ήταν δύσκολο να μάθει, αν δεν ήξερε, στο σχολείο και μπροστά σε όλους τους άλλους που σίγουρα θα έκαναν ότι ξέρουν και μπορεί καταλάθος εξεπίτηδες να μου έσπαγαν κανέναν από τους παίκτες - που παραλίγο να το πάθω κι εγώ - οπότε το ξέχασα αμέσως μόλις το σκέφτηκα κι ανάμεσά, μου πέρασαν από το μυαλό όσα προείπα.
το άλλο πρωί λοιπόν ξύπνησα με ένα κεφάλι καζάνι από την πολύ σκέψη μέσα στον ύπνο μου και ήμουν ιδιαίτερα οξύθυμος - περισσότερο από όσο συνήθιζα να είμαι δηλαδή, μια και κάθε πρωί γινόταν από το καλοκαίρι μάχη ολόκληρη για να πιω το γάλα μου που δεν το ήθελα πλέον καθόλου γιατί είχα μεγαλώσει και γιατί μου έφερνε αναγούλα. συζήτησα το πρόβλημα με τη γιαγιά μου, που εκείνες τις ημέρες την είχαμε στο σπίτι - της μαμάς μου τη μαμά - κι εκείνη μου είπε πώς αν έπινα το γάλα μου θα μου έβρισκε λύση. το ήπια το ρημάδι και με έπιασε σύγκρυο - ακόμα το θυμάμαι - αλλά η γιαγιά έδωσε απάντηση καταπληκτική! χαλάλι λοιπόν το σιχαμένο υγρό που όταν είδα το καλοκαίρι στο χωριό της μαμάς μου να το βγάζουν από τα βυζιά της κατσίκας, είχα τρομάξει τόσο που ορκίστηκα ποτέ να μη το ξαναπιώ...
...στο σχολείο όμως πήγα με κάτι που θα έκανε το νίκο να με αγαπήσει όσο τον είχα αγαπήσει κι εγώ. αντί να πάρω ένα παιχνίδι μου για να παίξουμε, η γιαγιά μου είπε πώς χίλιες φορές θα ήταν καλύτερο να του κάνω ένα δώρο για να του δείξω τη φιλία μου και το πόσο τον αγαπώ. πήρα κι εγώ ένα κουμ κουάτ λικέρ που είχε φέρει στη μαμά μου δώρο μία φίλη της από την κέρκυρα και ήταν και σε μικρό μπουκαλάκι γιατί είχαμε και μεγαλύτερο μπουκάλι από αυτό το λικέρ που είχαν αγοράσει οι δικοί μου όταν είχαν πάει εκδρομή στη κέρκυρα αλλά χωρίς εμένα κι επειδή ήταν ακόμα μέσα στο κουτί του και κλειστό και γιατί πάντα όταν θες τελευταία στιγμή να κάνεις δώρο σε ένα φίλο "ε τι του πας; ένα ποτό ή γλυκά" καθώς έλεγε πάντα κι ο μπαμπάς...
ο νίκος τρελάθηκε από τη χαρά του με το δώρο, τόσο μάλιστα που είπε πώς έπρεπε να το πιούμε από το μπουκάλι χωρίς να σιχαθούμε ο ένας τα χείλη του άλλου που θα ακουμπούσαν στο στόμιο, ούτε και να το σκουπίσουμε. κι έτσι και κάναμε.
κάτω από ένα πευκάκι μας βρήκε η δασκάλα να τα τσούζουμε στην υγειά της φιλίας μας...
κι έτσι την άλλη ημέρα γνωρίστηκαν και οι δικοί μας στο γραφείο του διευθυντή!
(Έγινε κάτι τρομερό και φοβερό, θα το γράψω άλλη ώρα και στιγμή. Ανάγκη μου έχω όμως να γράψω εδώ κάποιες ιστορίες που πάνε μαζί, ή ξεκινούν από κάποια αντικείμενα κι έχουν βέβαια σχέση με ανθρώπους αγαπημένους κι εξαιρετικές στιγμές)
θυμάμαι τη μαμά μου να με ρωτάει για την πρώτη μέρα στο σχολείο κι εγώ να της μιλάω μόνο για το νίκο και την έγνοια μου το βράδυ στον ύπνο μου για να ξυπνήσω νωρίς και να πάρω τι ακριβώς δεν είχα βρει ακόμα, από τα παιχνίδια μου για να το μοιραστώ με το νίκο. το τρενάκι μου που έβγαζε ατμό ήταν out of reach - θα με σκότωνε η μαμά, το τόξο και τα βέλη μου δε μπορούσα να τα κρύψω στη σάκα μου, τα αυτοκινητάκια μου τα πονούσα πολύ για να τα πάρω στο σχολείο οπότε θα του τα έδειχνα όταν θα ερχόταν σπίτι μου, lego και στρατιωτάκια ήταν ήδη στημένα σε μια σύνθεση κάστρου - γέφυρας - αρκούδου χνουδωτού και εισβολέων στη χώρα του χνουδωτού αρκούδου κι όσο για το νεοαποκτηθέν μου subbuteo δεν το σκεφτόμουν εγώ μια και δεν ήξερα αν ξέρει να παίζει και ήταν δύσκολο να μάθει, αν δεν ήξερε, στο σχολείο και μπροστά σε όλους τους άλλους που σίγουρα θα έκαναν ότι ξέρουν και μπορεί καταλάθος εξεπίτηδες να μου έσπαγαν κανέναν από τους παίκτες - που παραλίγο να το πάθω κι εγώ - οπότε το ξέχασα αμέσως μόλις το σκέφτηκα κι ανάμεσά, μου πέρασαν από το μυαλό όσα προείπα.
το άλλο πρωί λοιπόν ξύπνησα με ένα κεφάλι καζάνι από την πολύ σκέψη μέσα στον ύπνο μου και ήμουν ιδιαίτερα οξύθυμος - περισσότερο από όσο συνήθιζα να είμαι δηλαδή, μια και κάθε πρωί γινόταν από το καλοκαίρι μάχη ολόκληρη για να πιω το γάλα μου που δεν το ήθελα πλέον καθόλου γιατί είχα μεγαλώσει και γιατί μου έφερνε αναγούλα. συζήτησα το πρόβλημα με τη γιαγιά μου, που εκείνες τις ημέρες την είχαμε στο σπίτι - της μαμάς μου τη μαμά - κι εκείνη μου είπε πώς αν έπινα το γάλα μου θα μου έβρισκε λύση. το ήπια το ρημάδι και με έπιασε σύγκρυο - ακόμα το θυμάμαι - αλλά η γιαγιά έδωσε απάντηση καταπληκτική! χαλάλι λοιπόν το σιχαμένο υγρό που όταν είδα το καλοκαίρι στο χωριό της μαμάς μου να το βγάζουν από τα βυζιά της κατσίκας, είχα τρομάξει τόσο που ορκίστηκα ποτέ να μη το ξαναπιώ...
...στο σχολείο όμως πήγα με κάτι που θα έκανε το νίκο να με αγαπήσει όσο τον είχα αγαπήσει κι εγώ. αντί να πάρω ένα παιχνίδι μου για να παίξουμε, η γιαγιά μου είπε πώς χίλιες φορές θα ήταν καλύτερο να του κάνω ένα δώρο για να του δείξω τη φιλία μου και το πόσο τον αγαπώ. πήρα κι εγώ ένα κουμ κουάτ λικέρ που είχε φέρει στη μαμά μου δώρο μία φίλη της από την κέρκυρα και ήταν και σε μικρό μπουκαλάκι γιατί είχαμε και μεγαλύτερο μπουκάλι από αυτό το λικέρ που είχαν αγοράσει οι δικοί μου όταν είχαν πάει εκδρομή στη κέρκυρα αλλά χωρίς εμένα κι επειδή ήταν ακόμα μέσα στο κουτί του και κλειστό και γιατί πάντα όταν θες τελευταία στιγμή να κάνεις δώρο σε ένα φίλο "ε τι του πας; ένα ποτό ή γλυκά" καθώς έλεγε πάντα κι ο μπαμπάς...
ο νίκος τρελάθηκε από τη χαρά του με το δώρο, τόσο μάλιστα που είπε πώς έπρεπε να το πιούμε από το μπουκάλι χωρίς να σιχαθούμε ο ένας τα χείλη του άλλου που θα ακουμπούσαν στο στόμιο, ούτε και να το σκουπίσουμε. κι έτσι και κάναμε.
κάτω από ένα πευκάκι μας βρήκε η δασκάλα να τα τσούζουμε στην υγειά της φιλίας μας...
κι έτσι την άλλη ημέρα γνωρίστηκαν και οι δικοί μας στο γραφείο του διευθυντή!
(Έγινε κάτι τρομερό και φοβερό, θα το γράψω άλλη ώρα και στιγμή. Ανάγκη μου έχω όμως να γράψω εδώ κάποιες ιστορίες που πάνε μαζί, ή ξεκινούν από κάποια αντικείμενα κι έχουν βέβαια σχέση με ανθρώπους αγαπημένους κι εξαιρετικές στιγμές)
Subscribe to:
Posts (Atom)
