Οι αρχιτέκτονες του Seicento – της εποχής ανάμεσα στην Αναγέννηση και στο Baroque στην Ιταλία – «μεθυσμένοι» από την κουλτούρα της περιέργειας, είχαν δημιουργήσει συλλογές από «naturalia» και «artificialia», έφτιαχναν οπτικούς φακούς και επιστημονικά όργανα, διενεργούσαν αρχαιολογικές ανασκαφές και προσπαθούσαν γενικά να διευρύνουν τις γνώσεις τους επί παντός επιστητού. Αυτή τους η περιέργεια άφησε ανεξίτηλα το σημάδι της στο έργο τους. Μια σειρά από αρχιτέκτονες της περιόδου – με κύριο εκφραστή τον Francesco Borromini – μπορούν να οριστούν ως «δεξιοτέχνες», καθρέφτισμα του κόσμου των «curiosity cabinets» των – των προθηκών τους δηλαδή με τις συλλογές των περίεργων αντικειμένων. Ένα μικροσκοπικό μουσείο γεμάτο με νομίσματα από διάφορες εποχές και τόπους, απολιθώματα προϊστορικών όντων και φυτών όπως ναυτίλους και φύλλα φτέρης, κοχύλια, ταριχευμένα ζώα, κέρατα, σκελετούς, φτερά πουλιών, κομμάτια γλυπτών της αρχαιότητας, βιβλία τυπωμένα, χειρόγραφα, θρησκευτικά αντικείμενα, βοτανικές συλλογές, μέταλλα και ορυκτά, καθρέφτες, δοχεία, κ.ά. Δεν συγκέντρωναν αυτά τα αντικείμενα για την συλλεκτική τους ή και την καλλιτεχνική τους αξία, αλλά τα συνέλλεγαν από περιέργεια και για να μελετήσουν τη δομή και την μορφή τους...
(συνεχίζεται)
